برگ سبز و زرد

هفتمین رویداد فرهنگی آیینه‌ها، در زمینه بررسی آراء و آثار بابافغانی شیرازی در سالن غزل تالار حافظ اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس با سخنرانی محمدحسین حبیب آگهی، پژوهش‌گر و مصحح دیوان بابافغانی و دکتر مهدی فاموری و با حضور غلامرضا خوش اقبال معاون فرهنگی و امور رسانه ارشاد اسلامی استان فارس برگزار شد. هفتمین رویداد فرهنگی آیینه‌ها، در زمینه بررسی آراء و آثار بابافغانی شیرازی در سالن غزل تالار حافظ اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس با سخنرانی محمدحسین حبیب آگهی، پژوهش‌گر و مصحح دیوان بابافغانی و دکتر مهدی فاموری و با حضور غلامرضا خوش اقبال معاون فرهنگی و امور رسانه ارشاد اسلامی استان فارس برگزار شد. مهدی فاموری در این نشست گفت: بابافغانی از چهره‌هایی است که شاید هر شیرازی دست‌کم یک‌بار نامش را شنیده باشد، با این همه هیچ کوچه و خیابانی به نامش نیست. او هرچند دارای دیوانی ارزشمند از دیدگاه ادبی است، کمتر کسی را می‌توان یافت که دیوانش را خوانده باشد. چیز زیادی از زندگی بابافغانی در دست نداریم مگر همان چیزهایی که در تذکره‌ها گفته شده است. در پژوهش‌های انجام شده، گمان می‌رود که وی دهه ششم سده نهم در شیراز زاده شد و در دهه 920، درگذشت. بابافغانی، نخست در شیراز به پیشه کاردسازی یا همان سکاکی پیش برادر می‌پرداخت و این سادگی و عامی بودن، در سروده‌های او نیز آشکار است و به تخلص سکاک نیز شعر می‌سرود. او که به شراب‌خواری در شیراز شناخته شده بود، در سال‌های پایانی زندگی، به مشهد رفت و در آنجا توبه کرد. وی که در همه زندگی‌اش در نداری می‌زیست، سال‌های پایانی زندگی از سوی شاه اسماعیل صفوی مقرری دریافت کرد. او که هیچ‌گاه ازدواج نکرد، به هرات و دربار سلطان حسین میرزا بایقرا رفت؛ هرچند که سبک برگ سبز و زرد...

با پیروزی اعراب تازه مسلمان‌شده بر ساسانیان، نیاز به شهرهایی تازه برای سازمان دادن سربازان عرب در دل سرزمین‌های به‌دست آمده، پدید آمد؛ نگاهی که نخستین بار به ساخت شهرهای کوفه و بصره در عراق امروزی و ایران آن روزگار انجامید. این نگاه، با گشوده شدن هر سرزمینی، زمینه ساخت شهرهایی تازه را فراهم می‌کرد. با این نگاه، پس از شکست شدن ایستادگی مردم پارس در برابر آنان، شهر شیراز، در جای کنونی به دستور خلیفه دوم ساخته شد.انتشار: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی - فرهنگ فارس - روزنامه روزنما شماره 1571  مورخ 16 اردیبهشت 1403 صفحه 5 - هفته‌نامه شهرسبز شماره 606 مورخ 16 اردیبهشت 1403 صفحه 3 - در جنوب ایران، شهری است که رازهای بسیار آشکار و پنهانی دارد؛ شیراز. شیراز، دشت و جلگه‌ای در میان دو رشته‌کوه -روبروی هم از بالادست باختر تا پایین‌دست خاور کشیده شده‌اند- جای گرفته است. رشته‌کوه‌هایی که در پایین‌دست هر کدام، بسترهایی رودخانه‌مانند یا سیل‌شکن دارند و به‌درستی روشن نیست که ساخت انسان هستند یا گذرگاه‌های طبیعی که آب‌های روزمینی را به سوی دریاچه مهارلو در خاورپایینی، رهنمون می‌شوند. هرگونه به آن‌ها بنگریم -رودخانه خشک در بالا و چه رودخانه قره‌آغاج در پایین- درخواهیم یافت که در روزگاران دیرین، سرزمین بین این دو رودخانه، جلگه‌ای باتلاقی و دارای گونه‌های بسیار گیاهی و جانوری بوده است. نگاهی به پیشینه سرزمین پیرامونی آن نیز نشان می‌دهد که چنین طبیعتی در جاهای دیگری همچون دشت ارژن، خون‌زنیون، شاهپور و کازرون در باختر دشت شیراز، سپیدان، بیضا، دشمن‌زیاری و ممسنی در باختربالادست، سروستان در خاور و... را می‌توان جست که از همه نزدیک‌تر و همانندتر، همان دشت‌ارژن است که تا آغاز سده پیش نیز طبیعت دست‌نخو برگ سبز و زرد...